Menù: Opera, Poesie e Racconti, ecc

In su dolore e in su prantu

Cantu 7


Tempestadu dae fremidos                                              
cun s’aera neulada e s’abbaidu confusu
e imboliante dae s’artu a su profundu de su coro.

punno a s’oritzonte, e a geniabile essentzia

chi solu cussentat unu tochidu greu
in petus irfatu
dae s’artu lucore de sos lampos in chelu.

E movo

cun su cherveddu chi prus non subercat su pensu
abochinande a sa sorte de sa vida indigna
chi galu pissighit e no est.

Oh esistentzia, vortada a sos ferales alluinos
chi su tempus diat cherrer pro mene

e nde reportat a frenedicos afrantzos

oriolos, passiones confusas e isperdidas
in calancas arvuradas e inibidas a su silentziu.

E li sico
pensande chi fortzis non depo chircare
chie mirat a s’incantu: de su tretu
de sos amentos, de sas ischertas venidoras

de sos reflessos de s’unda

chi solu cunfundet, aturdit
destruet s’inghiriu
e in pudriu fumu, a frigidu imperiu

chi solu reportat a sa morte.

Ite galu abbaidare diat poder 
si a s’ocru nudd’ateru li venit?

Isconnota esistentzia chi solu custringhes
nara cand’est chi t’apo a poder vider!

In su dolore e in su prantu
mi vorto, improrandeti cada ora chi in mecus non ses
e chirco, chirco e no acato.

E de nou dia cherrer dies infinidas;

e firmare dia dever cussu muidu intensu
gai chi bi recua a sa prima conditzione.

Ah, si a su nessi un’iscuta dia torrare a sa vida!

Annos de gherras infinidas
chene chi nudda cumprenda de tie!

Pro ite! Pro ite!

Oh esistentzia, isconnota esistentzia, chie ses?