Cantu 7
e imboliante dae s’artu a su profundu de su coro.
punno a s’oritzonte, e a geniabile essentzia
Tempestadu
dae fremidos
cun s’aera neulada e s’abbaidu confusue imboliante dae s’artu a su profundu de su coro.
punno a s’oritzonte, e a geniabile essentzia
chi
solu cussentat unu tochidu greu
in
petus irfatu
dae
s’artu lucore de sos lampos in chelu.
E
movo
cun
su cherveddu chi prus non subercat su pensu
abochinande
a sa sorte de sa vida indigna
chi
galu pissighit e no est.
Oh
esistentzia, vortada a sos ferales alluinos
chi
su tempus diat cherrer pro mene
e
nde reportat a frenedicos afrantzos
oriolos,
passiones confusas e isperdidas
in
calancas arvuradas e inibidas a su silentziu.
E
li sico
pensande
chi fortzis non depo chircare
chie
mirat a s’incantu: de su tretu
de
sos amentos, de sas ischertas venidoras
de
sos reflessos de s’unda
chi
solu cunfundet, aturdit
destruet
s’inghiriu
e
in pudriu fumu, a frigidu imperiu
chi
solu reportat a sa morte.
Ite
galu abbaidare diat poder
si
a s’ocru nudd’ateru li venit?
Isconnota
esistentzia chi solu custringhes
nara
cand’est chi t’apo a poder vider!
In
su dolore e in su prantu
mi
vorto, improrandeti cada ora chi in mecus non ses
e
chirco, chirco e no acato.
E
de nou dia cherrer dies infinidas;
e
firmare dia dever cussu muidu intensu
gai
chi bi recua a sa prima conditzione.
Ah,
si a su nessi un’iscuta dia torrare a sa vida!
Annos
de gherras infinidas
chene
chi nudda cumprenda de tie!
Pro
ite! Pro ite!
Oh esistentzia,
isconnota esistentzia, chie ses?