Cantu 3
In su mentzus chi so intertesu
faghinande chene mancu piulare cun mecus
m’afilat un’ispera, si picat sa manu
torchet su ventu
s’abistu de su mundu vortat a ispantu
chi mai s’est vidu prima locu bellu simitzante!
Ma puru in arenarjos, astraores
e furestas cun ocros de samben ungrados
mi so totu in d’una acatande!
E m’acato gherrande!
E carchi vorta timende mi vorto a cad’ala!
Bullitzande mi suni su pessu e firmande su passu
prus non cumprendo in ue mi poder chircare
vintzas su tempus in cue mi ch’est iserghende:
est su machine?
Ma semper detzisu in orrojas li sigo
galu imbojandemi in cropos chi non connoschio
chi a su cufusu li vortant a bortas su intro e su foras
gai chi sa die morit e rinaschit in alas de ispantu
chi semper de prus mi ch’imberghent indedda
indedda annos luche dae su mundanu!
Mundanu chi istrina galana mi davo in sa vida
movendemi semper in presse pro mi nde acudire
finas s’incras a su moju che li ghetavo
ma semper prus boida sa manu m’essiat!
E oje cumintzo a mi vider in ateru modu
oje m’intendo de narrer chi mancu v’esisto
e si ti cumbinat de legher su chi ando iscriende
abista ca prus non bi so, mancari de fronte ti sia!